Via TSO sport, een 7de jaar integrale veiligheid, en met een vlotte sprong over de oorspronkelijke droom van brandweerman of politieagent heen, kwam Greg Emmerechts (26) uiteindelijk in de landmeetkunde thuis. “Landmeten heeft veel meer om het lijf dan cijfers en tabellen: je moet ook diverse partijen met elkaar kunnen verzoenen. Dat diplomatische kantje ligt me wel.”
Tijdens dat extra jaar integrale veiligheid na mijn opleiding TSO begon ik de wiskunde ineens te missen. Vastgoed-landmeten gaan studeren leek mij de enige logische stap. Mijn vrienden lachten: ‘Hoezo, al het land is toch al opgemeten?’ maar ik zette door. Met mijn bagage geen evidente richting, want in die eerste bachelor trof ik vooral mensen uit het ASO wetenschappen-wiskunde aan. Dankzij bijlessen en veel online research kon ik de eerste examenreeks tot een goed einde brengen, en toen wist ik het zeker: ik ben vertrokken. Een studie die de daaropvolgende jaren trouwens alleen maar boeiender werd, in de eerste plaats door de geestdrift van de leerkrachten op de AP Hogeschool Antwerpen. Hun passie en gedrevenheid hebben mij zeker gestimuleerd om de opleiding af te maken.
“Op een werf is er geen marge voor fouten, en die druk bevalt me wel.”
Ik hou me voornamelijk bezig met de bovengrondse topografie via totaalstation en gps: bestaande situaties opmeten, grensbepalingen. Mijn hoofdproject tot nu toe was de A12, de onteigeningen in functie van de nieuw te ontwikkelen tramlijn. Nu dat project wat is stilgevallen, doe ik vooral AWV-metingen en privémetingen, en neem ik er af en toe ook enkele werven tussen. Op termijn wil ik me daar zeker verder in verdiepen: op een werf wordt directe nauwkeurigheid verwacht, zodat hun ploegen meteen aan de slag kunnen. Er is geen marge voor fouten, en die druk, die dynamiek bevalt me wel. Eigenlijk hou ik vooral van de afwisseling. Laat me dus niet dag in dag uit laserscannen. Ik wil mezelf allround presenteren zodat ik van alle markten thuis ben, en dus multi-inzetbaar wanneer dat nodig mocht zijn.
Een grensbepaling – het opmeten van een haag, afsluiting, gracht – lijkt op het eerste zicht een eenvoudige klus, maar kan heel complexe materie verbergen. De informatie op kadasterplannen, mutatieschetsen en aktes bevat allerhande stukjes informatie die je moet weten samen te puzzelen. Dat houdt zowel communiceren met de buren in als samenwerken met de collega’s en het doorploegen van oude plannen, want zelden vertellen ze hetzelfde verhaal. Toch moet je op het eind van de rit tot een vergelijk komen met alle betrokken partijen. Die met elkaar weten te verzoenen in een coherent plan waar iedereen kan achter staan: dat geeft me een kick.
In ieder geval dat ik, tegen alle verwachtingen in, mijn diploma behaald heb. Maar ook de wetenschap dat wanneer de Antwerpse ring ooit afgeraakt, ik daaraan mijn steentje zal hebben bijgedragen. Of het besef dat een zwakke weggebruiker nu veilig kan oversteken, omdat ik het kruispunt correct heb helpen opmeten. Zonder zorgvuldig plan is zo’n openbare ingreep immers onmogelijk. Dat aspect van mijn job vind ik enorm waardevol.
Wanneer ik met een probleem zit, kan ik direct bij een handvol collega’s terecht en zoeken we gezamenlijk naar een oplossing. Als jonge snaak met nog niet zoveel kilometers op de teller zijn dergelijke aanspreekpunten goud waard. Er heerst een enorm samenhorigheidsgevoel, iedereen helpt elkaar. Anders was ik hier geen 2,5 jaar aan de slag. (lacht) Op dat groepsgevoel wordt verder ingezet door het organiseren van activiteiten, zoals het paasontbijt binnenkort of de familiedag in augustus. We zijn niet alleen maar collega’s, het gaat verder dan dat. Een gevoel van thuiskomen wanneer je gaat werken, zoiets. Ik moet hier niet op de tippen van m’n tenen lopen, ik kan zelfs onnozel naar mijn baas staan zwaaien. Dat dat mag, en hij daarmee om kan, vind ik heel bijzonder. Geen stijfdeftig gedoe of verstikkende hiërarchie hier!
